Marcel Maeyer  is een apart figuur in de Latemse en internationale kunstwereld. De kunstloopbaan van Marcel Mayer  start reeds in de vijftiger jaren. Van 1949 tot 1960 is hij conservator van het Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen, waarna hij hoogleraar wordt aan de Gentse Rijksuniversiteit te Gent met als leerstoel kunstgeschiedenis en oudheidkunde.

Als kunstenaar beheerst hij een diverse disciplines als schilderkunst, tekenen, beeldhouwen en de installatiekunst. Hij is de eeuwige zoeker. Maeyer neemt gestaag nieuwe uitdagingen aan en analyseert daarbij allerlei plastische probleemstellingen.
In de zestiger jaren breekt hij door met de cyclus Vies des XII Césars, autobiografische keizers die zich situeren in de mythe van de toen heersende Pop-Art en die op een ironische manier refereren naar de antieke cultuurbeleving. In een volgende decade gaat hij de weg op van het hyperrealisme. Het hoogtepunt uit zijn carriëre is ontegensprekelijk zijn aanwezigheid op Documenta IX (1992) te Kassel, waarvoor hij door Jan Hoet geselecteerd werd. In zijn laatste werken regenereert hij elementen uit diverse stijlperiodes en confronteert deze met elkaar in merkwaardige installaties die een synthese vormen van zijn leven en werk.
Die blijvende honger naar vernieuwing bracht hem in 1995-97 tot een tot een totaal nieuwe ontwikkeling in de tekentransfertechniek en verheffen hem tot een ietwat bevreemdend maar diepzinnig kunstenaar met inzicht in de kunsttendenzen en met een sterke relativatie van de uiteenlopende kunstconcepties.